ფარის ჭალა და ზგიმი

 აქაფებული მდინარე ორ მთას შუა  მოუყვება ღრმა ხეობას, მოგრიალებს, მიაჩქარება ენგურთან შესახვედრად, ხმაურიანია ფარის ჭალა, ხმაურიანი და თითქოს უწყინარი, მაგრამ არა ენგურივით დაუნდობელია, ეხლა ადიდებული სოფელ ღეშდერის ფართან დამაკავშირებელი ერთადერთი ხიდის წარტმევას ლამობს, უნდა მიართვას ენგურს და  შემდეგ  თითქოსდა პატივნაცემი ძმობილივით დაიმეგობროს და მასთან ერთად გაუყვეს დახვეულ გზას შავი ზღვისაკენ.

ხშირად მივუყვები ხოლმე გზას სადაც უწყინარი ტბა და ხმაურიანი ჭალაა, ბუმბერაზ მთებში ჩართული . მდინარის მეორე მხარეს  მჟავე წყალია, სვანეთის „ზგიმი“ გაზიანი მჟავე წყალი, უებარი წამალი ... რომელსაც ასევე ფარის ჭალა ძღვენად მიართმევს ხოლმე ენგურს, ენგური მაინც ბობოქარია თითქოს რაღაც აწუხებს, ეტყობა ვერ შველის არ ძალუძს მისი განკურვნა, ამ გზაზე ხშირად დადიან ხოლმე, განსაკუთრებით კი საღამოობით, მიდიან და თან მიაქვთ ჭოგრიტი, რომლითაც მთაში გაბნეულ საქონელს ეძებენ, კოორდინატებს აფიქსირებე, პოულობენ და მერე შინისაკენ მოერეკებიან . ბევრი ადგილი მინახავს მთებზე ჭოგრიტის დახმარებით, ბევრი სახელშერქმეული ქვა, რომელიც კლდეს მოუწყვეტია, თუმცა ბოლომდე მაინც ვერ გაუმეტებია ენგურისათვის და ხარბად ჩაუკრავს თავის მკერდზე.ორბის ქვა _ თავისი მკაცრი თვალებით ზვერავს გამვლელებს და  იმუქრები აბა მიფრთხილდითო.ცხენის თავი _ თითქოსდა  შავი რაშით ამხედრებულ პრინც გადაურბენია და დროს შეუჩერებია, ცხენის ცხენად  დარჩენილა,ჭაბუკის თავი კი კლდეს მიუკრავს და პროფილი დაუტოვებია მთელს არეალზე.